Column: Meer Nederlandse vechters in de ring, waar zijn de echte mannen?

Natuurlijk zijn er een aantal bekende Nederlandse vechters met als meest bekende Rico Verhoeven, maar vele vechten in het buitenland of zoeken hun heil bij een buitenlandse vechtsport organisatie. Waarom? De reden is in vele gevallen duidelijk, de erkenning is in Nederland soms nog ver te zoeken en financieel is het vechten in het buitenland in veel gevallen aantrekkelijker.

Daar waar een vechter in Nederland er in vel gevallen met een lage gage vandoor gaat, is dat in het buitenland wel anders. Daar maken de buitenlandse organisaties zoals ONE Championship gretig gebruik van. Als een vechter in Nederland met bedragen tussen de €500 en €2.000 euro wegloopt na een partij mag hij in zijn handen knijpen, in het buitenland levert een partij al snel €25.000 op of meer. Maar heeft het alleen met geld te maken?

Nee, ook de erkenning kan nog stukken beter. We zijn wel op de goede weg maar zijn er nog lang niet. Natuurlijk zie je Rico Verhoeven veel op tv, in commercials en ga zo maar door, een goede zaak want het helpt met de acceptatie, maar hoe zit het met de vechters die in Japan of elders een grote wereldtitel binnen slepen? Geen bloemen en hordes mensen op het vliegveld, en geen aandacht van de media. Behalve dan in het plaatselijke suffertje en dan nog vaak op initiatief van een vechter of familie zelf. Nog meer positieve aandacht betekent goei en nog meer acceptatie.

Er wordt vaak en vergelijking gemaakt met het voetbal en de verdiensten van de spelers, is dit ook denkbaar voor vechtsporters? Waarom niet, er zou bijvoorbeeld een soort van maandelijkse uitkering moeten zijn zodat een vechter zich kan concentreren op zijn sport en niet bij de Jumbo vakken moet staan vullen. Let wel geen uitkering zoals een van het UWV maar slim omgaan met bijvoorbeeld sponsorgeld en deze spreiden over het gehele jaar. Echter moeten de sponsoren dan wel meer de vechtsport gaan opzoeken, stappen worden gemaakt en men staat er meer voor open om een vechtsporter te steunen ook daar is nog veel te winnen.

Als een vechter zich gehaal kan concentreren op zijn sport en de focus geheel daar ligt gaat het niveau gelijk ook omhoog, nu is het nog steeds een ondergeschoven kindje, en zo van je doet het er maar even bij naast je werk, men moet tenslotte eten.

Als gevolg hiervan blijkt ook dat de Nederlandse vechtsport fan zijn favorieten het liefst dan ook in Nederland ziet vechten, maar bovenstaande redenen verhinderen dat. Wie zit er nu te wachten op uitslagen van een of ander event in het buitenland, of dat een vechter met een of andere exotische naam op het laatste moment een partij aanneemt in “verwegistan”, geen hond volgens de diehard vechtsport fans.

Natuurlijk is het leuk om uitslagen te volgen van een UFC of Bellator, echter is het aantal vechters bij dergelijke organisaties niet groot En het wordt pas echt interessant voor de Nederlandse fans als er een Gegard Mousasi, Alistair Overeem, Jorina Baars of andere bekende Nederlandse vechters gematched staan.

Op Facebook deed Marino Schouten sportschoolhouder en die zelf regelmatig in de ring te vinden een oproep “De laatste der Mohahikanen” waar zijn de echte mannen gebleven, waar is het talent en durf om te vechten?

Ligt het alleen aan het geld of is er meer? Zegt u het maar!